Noli me tangere

Als ik moe ben van hem te zoeken, hem

te vinden in platonische bezoeken…

Als ik moe ben van het belijden, het

verstijven in systeem dat rigor mortis

onlangs nog deed verrijzen, Kom je dan?

Als ik moe ben, van stil te sterven in

de herfst van afscheid nemen, als ik moe

ben van bevrijden, rouw verdrijven met

de opdracht aan het werk te blijven, moe

van ongelofelijk verdriet om

ongelovig staren naar het garen dat

gekruisigd eergevoel beschermde van

sadistisch voyeurisme… Kom je dan?

Als ik moe ben van garen op te hangen,

het met ogen te verminken als

een laf iconoclast. Als ik moe rust

in tuin aan plas waar mens vaak was, waar ik

ontblote bast vaak waste om vervuilde

vlekken weg te wassen… Kom je dan?

Als ik moe ben van hem te zoeken in

grijs gras, vergrauwd door slapend grommen - Vroom

gesnurk verstoorde nacht op vruchteloze

gronden, bond mijn twijfelende wonde,

stelpte storend vocht van volgeling

te zijn - Als ik moe ben, dan kom je toch?

Opeens verschijnt hij daar, gewaad bevlekt,

gezicht met kraaienpoten, aaseters

van stervend lijf, gevoed door tijd. Hij kijkt.

Zo moe stapt hij naar mij, stap ik naar hem,

vergeten we platonisch leed? Ik duw,

hij duwt, lacune, laatste woorden van

de zwijger, van de spreker, tweevoud, één

verbod beaamd:

“Noli me tangere”